بسم الله الرحمن الرحیم ./
من که نمیتونم از شما بنویسم ، اما میتونم برای شما بنویسم :) میتونم بنویسم که وقتی اولین بار دعوتم کردید به حرم ِ امنتون ، هیچوقت باورم نمیشد که این من باشم نصف شب ِ ۱۳ رجب رو به روی ضریحی که تا یک متری همه رو دور کردن تا دسته گلای بالای ضریح رو نو کنن . باورم نمیشد این منم که دارم ضریح رو بدون اینکه کسی بهش چسبیده باشه از نزدیک میبینم ! . میتونم بنویسم واسه بار دوم که دعوت شدم ، حوالی اربعین بود ، که خسته بودیم و شب تا صبح رو پشت بوم ِ یکی از صحن ها دراز کشیدیم درحالیکه ماه کامل بود و همون ماه کامل افتاده بود کنار گنبد طلاییتون ، اصلا همینجا بود تلاقی ماه و خورشید . همینجا بود که از نور گنبدتون ماه روشن شده بود ! اون شب میتونستم تا صب خیره بشم به این تصویر و خسته نشم ازش ، هر چند نمیدونم کی خوابم برده بود . . نمیتونم از غربت ِ دوران زندگی شما بنویسم اما میتونم برای غربت ِ بعد از شما بنویسم . که همین هوای نجف بس ! همین بس که آرامشش چقددددددر عجیبه ، و غریب ! . نمیتونم از بزرگی شما بنویسم اما میتونم از کوچیکی خودم بنویسم و بگم دو بار با همه ی آلودگیم پا گذاشتم به حرم ِ امن شما ، و هیچکدوم از این دوبار هیچی نفهمیدم ! هیچی درک نکردم ، من ظرفیت نداشتم ، کوچیک بودم برای هوای حرم، برای هوای نجف ، برای درک عشق ! مور ، چه میداند که بر دیواره ی اهرام پا میگذارد ، یا بر خشتی خام ؟! » من همون مور بودم ، که از فرط حقارت و کوچیکی ، نمیفهمیدم بزرگی ِ بودن تو حرم شما رو . . بگذریم . اینا بهانه ای بود که بگم : شکر ِ خدا که شیعه ی مولـا آفریدمون :)) . الحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَنَا مِنَ الْمُتَمَسِّکِینَ بِوِلاَیَهِ أَمِیرِ الْمُؤْمِنِینَ وَ الْأَئِمَّهِ المَعصومین عَلَیْهِمُ السَّلاَمُ . . که بگم : به سلیمان ِ جهان ، از طرف ِ مور ، سلـاااااامممممم . . . و بگم منتظر بار سوم و چهارم و پنجم و ششم و هفتم و هزارم ِ دعوتتون هستم ^___^ همینقد پررو و زیاده خواه .
درباره این سایت